Salento-Quito-Quilotoa 2-13 november 2017

Ik kwam 2 november in de avond in Salento aan. Salento is een klein dorpje in de koffieregio in Colombia en ik kon met gemak van het plein waar ik afgezet werd naar mijn hostel lopen. De bedden waren heel comfortabel waar ik enorm blij mee was. Heerlijk om even geen gekraak te horen telkens als iemand zich omdraait. Ook had elk bed een soort gordijntjes zodat je een beetje privacy hebt. Het ontbijt de volgende dag was koffie met twee pannekoekjes, een bakje vers fruit en een banaan. Hierna liep ik naar het plein in het centrum van het dorpje vanwaar jeeps vertrokken naar het beginpunt van de hike naar de Cocora Vallei. Dit is een hike van 4-6 uur die onder andere langs verschilllende uitkijkpunten, een kolibrie reservaat en een vallei met enorm hoge palmbomen gaat. Na de Verloren Stad is dit denk ik de mooiste hike die ik tot nu toe gedaan heb, en een stuk minder vermoeiend.

De dag erna ging ik een koffie tour doen. In plaats van een jeep te nemen ben ik hiernaartoe gelopen, wat maar iets meer dan een uur duurde. De tour duurde 1,5 uur en volgde de hele productie van koffie. Aan het eind mochten we de koffie proeven. Hierna liep ik terug naar het centrum en ben een beetje het plaatsje rondgelopen. In het belangrijkste winkelstraatje hier liep ik langs een groep kinderen van een jaar of 14 die me vroegen of ik uit Colombia kwam en met me op de foto wilde. Salento is een heel toeristisch plaatsje, maar ik denk dat ze zelf ook op bezoek waren daar en in hun eigen dorp niet veel toeristen hebben.

De volgende dag ging ik weer richting Armenia om de bus naar Cali te nemen. Dit was het begin van mijn tocht naar Ecuador. Ik had al van iemand gehoord dat er wegen geblokkeerd waren tussen Cali en Popayan ( dat is de weg die je nodig hebt als je richting de grens wilt gaan), maar op internet kon ik hier niks duidelijks over vinden en de mensen van het hostel hadden er wel over gehoord maar wisten ook niet wat de situatie nu was. Ik ben dus maar gewoon gegaan om te kijken of er nog steeds problemen waren, en helaas waren die er nog. Toen ik in Cali aankwam en het busstation binnenliep was het helemaal vol van de mensen. Bij de meeste leek het alsof ze er al een tijdje bivakkeerden. Ik heb het toen bij een loket gevraagd en ze zei dat het inderdaad niet mogelijk was om die richting op te reizen en dat het tijdelijk was maar dat niemand wist hoelang het zou duren. Hierna heb ik dus maar een taxi naar een hostel genomen. De chauffeur begon meteen rond te rijden met de meter aan ookal zei ik dat ik nog even het adres op moest zoeken. Enorm chagrijnige man. Ook zette hij me bij een kruispunt af in plaats van even door te rijden naar de ingang van het hostel. Nadat ik betaald had en naar buiten ging begon hij te zeggen dat het niet genoeg geld was. In mijn beste Spaans telde ik het meerdere keren voor hem op, het was namelijk precies het bedrag waar hij om vroeg. Maargoed, hij wilde dus een fooi en begon naar me te schreeuwen in het Spaans. Dus ik schreeuwde terug dat ik betaald had en ben weggelopen. Even voor de duidelijkheid, het is niet raar hier om geen fooi te geven in een taxi. Soms, als ze heel aardig zijn of veel moeite doen om het hostel te vinden en het op een lastige locatie ligt doe ik het wel, maar deze man verdiende het niet.

In het hostel zelf was iedereen heel aardig. In de avond deden we kaartspelletjes en ontmoette ik mensen die al vijf dagen tot een week aan het wachten waren tot ze richting de grens konden. Hier hoorde ik dat de wegen geblokkeerd waren door een protest van de inheemse bevolking in Colombia. Blijkbaar hadden Colombiaanse militairen twee inheemse leiders vermoord, waarna de situatie een beetje uit de hand gelopen is. Na het ontbijt de volgende ochtend ging ik al vroeg samen met een groep mensen richting het busstation om het nog een keer te proberen. Alle grote busbedrijven hadden nog steeds geen bussen die die richting opgingen, maar we vonden een kleinere bus die via een alternatieve route richting Popayan zou gaan. Dit was door de bergen, waar enorm mooie landschappen waren. Op verschillende plekken zagen we vanuit de bus wel dat er militaire kampen opgezet waren en veel militairen met geweren, maar verder was het op onze route gewoon rustig. In Popayan namen we een bus richting Ipiales, een plaatsje dat vlakbij de grens ligt. Hier kwamen we laat aan waardoor we een goedkoop hotel genomen hebben om de volgende ochtend de grens over te gaan.

Om bij de grens te komen moesten we een speciale taxi nemen. Bij de grens was een enorme rij met mensen waarvan veel Venezolaanse vluchtelingen waren. Mensen die met al hun bezittingen en een muts met de Venezolaanse vlag erop aan het wachten waren, best sneu om te zien. In totaal duurde het zo’n drie uur voordat we aan de beurt waren. In de tussentijd wisselden we onze Colombiaanse pesos nog om in Amerikaanse dollars, aangezien ze daarmee betalen in Ecuador. Bij het loket was de stempel zo gezet en toen moesten we een brug overlopen naar de kant van Ecuador. Hier moest ook weer een stempel gezet worden en toen namen we een shuttle bus naar het plaatsje Tulcan. Vanaf hier gaan veel bussen naar de hoofdstad, Quito.

In Quito verbleef ik in het hostel The Secret Garden. Dit hostel had een mooi uitzicht over de enorme stad. In de avond gingen we naar een restaurantje die meteen naast het hostel zat. Hier bestelde ik taco’s die echt enorm lekker waren waardoor ik de dag erna met een Koreaan er weer naartoe ben gegaan. Ik probeerde voor mijn eerste volle dag in Quito de free walking tour te boeken maar die zat al vol, dus heb ik hem voor de volgende dag geboekt. In plaats daarvan ging ik met de Koreaan naar de Basilica. Dit is een enorme kerk net buiten het historisch centrum. Het kostte 2 dollar om naar binnen te mogen en nog 2 dollar om de toren te beklimmen. Na een gammel bruggetje en verschillende steile trappen naar de toren kreeg je een heel mooi uitzicht over de stad. De walking tour de volgende dag was wel leuk, maar duurde iets te lang. Voordat de tour begon kregen we een praatje van een man van de tour organisatie. Dit bestond uit veel gepraat over verschillende metaforen en een vergelijking tussen vissen uit een gedicht en wij die rondlopen in een vreemde stad. Dit was leuk geweest als het niet een vol uur geduurd had, maar aan het einde was iedereen er een beetje moe van en toen moest de tour nog beginnen. Maargoed, wel leuk om wat meer van de stad te zien en vooral uitleg te krijgen over de dingen die je tegenkomt.

Diezelfde middag (rond 4 uur) nam ik een bus richting Latacunga. Dit is een plaatsje niet al te ver van Quito vanwaar je gemakkelijk de Quilotoa Loop hike kan beginnen. Hier verbleef ik 1 nacht in een hostel en vertrok de volgende ochtend richting Sigchos met de bus. Vanaf hier begon de hike. In de bus had ik al wat mensen ontmoet die de hike ook gingen doen, dus uiteindelijk zijn we met een groep van zes mensen begonnen met lopen. Hier hadden we meteen de eerste dag al heel mooie uitzichten over groene valleien. De groep waarmee ik was bleek iets meer in het nemen van foto’s en pauzes te zijn dan ik waardoor het allemaal best langzaam ging, maar de mensen waren superaardig dus het was wel gezellig. Ongeveer halverwege namen we een pauze naast een rivier om wat te eten toen er twee kinderen op een paard gevolgd daar een drietal honden voorbij kwamen. Deze begonnen meteen te zwaaien en ‘Hola’ naar ons te roepen. Ze zaten op het paard zonder zadel dus iemand van de groep vroeg of dat lastig was, waarop ze hard nee schudden. Een paar minuten later leek het jongetje dat vooraan zat de controle over het beest een beetje te verliezen waarop het beest ging stijgeren en de kinderen eraf vielen. Ze waren gelukkig ongedeerd en leken het alleen maar grappig te vinden. Toen ze even later weer op het paard zaten reden ze weer zwaaiend weg.

Later toen we weer aan het lopen waren probeerde ik vrienden te worden met wat schapen aan de zijkant van de weg maar die renden snel van me weg, tegelijkertijd werd een meisje van de groep achtervolgd door een blaffend hondje. Al met al waren de dieren tijdens de hike niet erg van ons gediend, maar het schattige hondje en de lama’s in de achtertuin van het eerste hostel in Insinlivi maakten dit weer goed. In dit kleine dorpje waren maar twee hostels, en onze groep deelde zich op. Het ene hostel, wat op internet heel goed bekend stond, had een spa, maar was dan ook (iets) duurder. Ik vond de spa niet zo belangrijk dus ging samen met twee anderen van de groep naar het andere hostel. Ik nam een bed in een slaapzaal, maar aangezien ik de enige was, was dit eigenlijk gewoon een grote prive kamer met prive badkamer. In de avond kregen we heerlijk eten wat in de prijs inbegrepen zat (waaronder soep met popcorn erin, is typisch Zuid Amerikaans en erg lekker). Ik ben vroeg gaan slapen en de volgende ochtend spraken we om acht uur met de hele groep weer af om verder te hiken. Deze tweede dag zou een hike zijn van Insinlivi naar het dorpje Chugchilan. We kregen uitleg van iemand van het hostel hoe we ongeveer moesten lopen en hij tekende een soort plattegrondje voor ons wat wel heel handig was. We hadden weer hele mooie uitzichten tijdens deze hike. Halverwege kwamen we langs een familie die ons de juiste kant op wezen en ze hadden drie hele schattige kinderen. We hebben ze wat koekjes gegeven en iemand had een verpakt stuk zeep mee waar ze erg blij mee leken te zijn. Iets verderop zagen we een grot liggen. We besloten een kleine omweg te maken en daar naar boven te klimmen om te kijken wat het precies was. Uiteindelijk bleek dit erg veel moeite voor een mini grot vol met koeienmest, maar het was wel even een goede afleiding van de rest van de hike. We besloten snel door te lopen naar Chugchilan want het leek alsof het snel zou gaan regenen. Dit keer zaten we met z’n allen in hetzelfde hostel. Weer best een fijn hostel met goede bedden en lekker eten. De derde dag was de dag dat we van Chugchilan naar het Quilotoa-meer zouden lopen. Dit was de lastigste dag omdat we op een hogere hoogte zaten en sommige stukken best steil omhoog gingen. Hierdoor ging iedereen in z’n eigen tempo in plaats van de hele tijd op elkaar te wachten. We kwamen nog langs een uitkijkpunt waar we even pauze genomen hebben en wat water gekocht hebben. Toen doorgelopen naar het kratermeer. Het laatste half uur was erg zwaar. We zaten bijna op 4000 meter boven zeeniveau en dit begon ik wel echt te voelen. Maar het uitzicht op het kratermeer was het helemaal waard, echt enorm mooi. Er was wel bewolking maar nog genoeg zonlicht waardoor het meer een felblauwe/turquoise kleur had. We waren ook de enige personen bij dat punt waardoor we de plek helemaal voor onszelf hadden. Ik kreeg meteen weer al mijn energie terug en toen hebben we wat foto’s gemaakt en zijn daarna doorgelopen naar het dorpje. Hier kozen we voor een goedkoop hostel, wat we beter niet hadden kunnen doen. De kamers stonken, er was geen warm water (terwijl het buiten rond de 2 graden Celsius was) en in verschillende handdoeken van mensen zaten vieze zwarte vlekken, maar ze wilden geen andere geven. Het eten was ook niet geweldig maar wel te doen. In de avond zijn we naar een restaurantje geweest waar we warme chocolademelk gedronken hebben en we een typisch Ecuadoriaanse cocktail kregen: Canelazo.

De volgende ochtend gingen we vroeg op om de zonsopgang te bekijken. Nog een paar mooie foto’s kunnen maken en toen gingen we bijtijds met de bus terug naar Latacunga. Hier heb ik mijn grote tas opgehaald bij mijn hostel en ben ik met nog twee anderen van mijn Quilotoa-groep richting Baños gegaan.