Minca, Tayrona Nationaal Park & San Gil

Het enige wat ik wilde nadat ik terugkwam in Santa Marta van de hike naar de Verloren Stad was een plek om mijn kleren te wassen. Alles was enorm vies van de modder en/of het zweet. Ik ben toen naar La Brisa Loca hostel gegaan waar ze laundry service hadden. Hierdoor moest ik een extra dag in Santa Marta blijven aangezien ze daar best lang over doen, maar het was ook wel fijn om even uit te kunnen rusten. Jared (de Amerikaan uit mijn Lost City groep) verbleef ook in dat hostel dus daarmee ging ik maandag de 23ste een beetje mee door Santa Marta lopen. Maargoed, in Santa Marta is gewoon echt niks te doen behalve tours boeken naar plekken om de stad heen dus al snel was de lol daarvanaf. Gelukkig had het hostel een tv ruimte dus daar hebben we een groot deel van de dag films zitten kijken. In de avond kwamen wat vrienden van Jared naar het hostel en hebben we met zn allen gekookt en gegeten.

De volgende dag was ik eerst van plan naar Tayrona nationaal park te gaan. Het werd alleen al snel laat om dat nog te doen dus ben ik in plaats daarvan naar Minca gegaan. Op de bus hiernaartoe ontmoette ik al een meisje uit Zwitserland. Zij was al meer dan een jaar door Zuid Amerika aan het reizen, sprak van tevoren geen woord Spaans en nu zo goed als vloeiend. Er is dus nog hoop voor me. Uiteindelijk gingen we naar hetzelfde hostel wat een enorm mooi uitzicht over de Sierra Nevada had. Hier ontmoetten we ook nog een Nederlands meisje die iets na ons aankwam. Met hen ben ik de volgende ochtend om 5:30 achterop een motor naar Los Pines gegaan. Dit is een punt bovenop een berg waarvandaan je in de ochtend een kans hebt om de pieken van de Sierra Nevada te zien. Dit zijn de besneeuwde toppen van de bergen. Helaas waren ze die ochtend niet te zien, maar alsnog hadden we een heel mooi uitzicht en kregen we koffie van de man die bovenop de berg woont. Daarna zijn we doorgelopen naar Casa Elemento, waar we hebben ontbeten. Casa Elemento is een hostel in de bergen waar de grootste hangmatten van Zuid Amerika zijn met een prachtig uitzicht over de Sierra Nevada. Hier zijn we een groot deel van de dag gebleven en halverwege de middag begonnen we aan de 2 uur durende wandeling terug naar ons hostel in Minca.

Voordat we de volgende dag de bus terug naar Santa Marta namen gingen we nog naar een bakkerij in het dorpje. Deze werd gerund door een Fransman en het brood was heerlijk. We namen alledrie een half brood met een bakje hummus en een soort chocoladebroodje. In Santa Marta ging ik weer terug naar het hostel waar ik eerder ook al zat. Hier was ik maar voor 1 nacht zodat ik de volgende ochtend op tijd naar Tayrona park kon vertrekken. De bus naar Tayrona park vinden was nog even een gedoe, maar uiteindelijk gevonden. Bij de ingang van het park is een busje dat je iets verder in het park brengt en vanaf daar is het een hike van ongeveer twee uur. Vergeleken met de Lost City hike was dit erg makkelijk dus ben ik er best snel doorheen gegaan. De stranden onderweg waren enorm mooi, zo goed als leeg met een helder blauwe zee. In de stukken zee van deze lege stranden was het verboden om te zwemmen, wat aangegeven stond met een bord dat er al meer dan 100 mensen verdronken waren. Ik liep door naar het laatste strand waar je kon verblijven: El Cabo San Juan, waar wel wat meer mensen op het strand waren, maar nog steeds niet enorm druk. Hier kreeg ik voor zo’n 7 euro een hangmat voor de nacht toegewezen. Hier ontmoette ik ook twee mensen uit Engeland en eentje uit Australie. Hiermee heb ik in de avond gegeten en wat kaartspelletjes gespeeld. Je kon die avond ook goed een onweerstorm zien. Hele mooie onweersflitsen boven de zee. De nacht in de hangmat was niet heel comfortabel. De hangmat zelf lag nog best lekker, maar ondanks de hitte overdag werd het ‘s nachts best wel koud. Hier had ik niet echt rekening mee gehouden. Ook was er halverwege de nacht een persoon die de hik kreeg. Dit ging voor mijn gevoel echt eeuwig door, en telkens als ik weer bijna in slaap viel schrok ik weer wakker van dat geluid. Maargoed, iets over vijfen ben ik opgestaan om de zonsopgang te bekijken. Deze was wel heel erg mooi en de slechte nacht zeker waard. Daarna nog even gaan slapen en de rest van de ochtend op het strand gelegen. We zagen nog een grote krokodil in een stukje water aan de rand van waar het strand overgaat in het bos. Ook zag ik een enorme leguaan over het strand lopen, maar ik had toen helaas geen telefoon bij me om een foto te maken. Rond 12 uur ging ik samen met Hanna (Australie) en Sophie en Dan (Engeland) terug naar de bus richting Santa Marta. Uiteindelijk kwamen we op een plaatselijke bus vol met locals terecht die al helemaal vol zat. Hierdoor moesten wij in het gangpad staan, maar als Nederlander ben ik daar toch echt te lang voor waardoor ik de hele tijd mijn hoofd stootte. In Santa Marta gingen we allemaal terug naar ons eigen hostel om onze spullen te pakken en toen namen we in de avond dezelfde bus richting San Gil.

In San Gil verbleven we in het Macondo hostel, wat een heel gezellige sfeer had. Doordat we een nachtbus hadden genomen waren we best moe en hebben we die dag zelf niet veel meer gedaan behalve een beetje rondgelopen en in de avond gekookt. De volgende dag gingen we samen met nog wat mensen van het hostel white water raften. De rivier die wij namen was level 4-5 (met als hoogst bestaande level 6). Dit was wel heel gaaf. De rivier stond best hoog waardoor het sneller zou gaan, maar op hetzelfde moment ook veiliger is omdat als je het water invalt je minder kans hebt om tegen een rots aan te klappen. We waren met achttien mensen in totaal en werden opgedeeld in groepen van zes personen. Er waren drie oplaasbare boten en twee kajakken die je konden helpen als er iets misging. Op een bepaald moment sloeg een van de kajakken zelf om. De man bleef bijna een minuut onder water, maar uiteindelijk was alles okee. Wel eng, want de kajak-mensen zelf hebben niemand om hen te helpen. Nadat alle wilde stukken rivier voorbij waren, was er een stuk rivier van level 2. Hier mochten we erin springen en door de stroming zwemmen als we wilden. Hier kwam ik net op een verkeerd punt terecht waardoor ik onder water kwam en door de stroming niet meer boven kon komen. Mijn reddingsvest hielp ook niet veel en toen ik mijn ogen open deed was het helemaal donker, maar door de stroming me even mee te laten slepen kon ik weer boven komen. Hier hadden ze ons ook tips over gegeven. Mijn schoenen die na de hike naar de Verloren Stad nog steeds niet helemaal schoon waren, leken nu wel weer gloednieuw. Aan het eind van het raften kregen we lunch. Veel vers fruit en voor mij en Hanna, die ook vegetarisch is, waren speciaal broodjes met ei en avocado gehaald.

De volgende dag was ik er nog niet over uit wat ik zou gaan doen, maar ik besloot uiteindelijk met Dan en nog meerdere mensen van het hostel te gaan paragliden. Dit was boven een canyon met een prachtig uitzicht. Ik ben in totaal iets van 35 minuten in de lucht geweest. De instructeurs volgen grote vogels die op die plek rondvliegen omdat die laten zien waar de stijgende lucht is. Ze noemen deze vogels daarom ook de ‘masters’. Op een gegeven moment gingen we zo hoog dat de instructeur me erop wees dat we door een wolk zouden gaan. Opeens werd het helemaal wit om me heen wat erg gaaf was. Toen we terugkwamen van het paragliden was iedereen zo moe dat we de rest van die dag niet veel meer gedaan hebben. In de avond kwam opeens een bekende mijn dorm room binnenlopen, een Nederlands meisje die ik van de hike naar de verloren stad ken. Met haar en nog iemand hebben we in de avond pizza gegeten en toen gingen we met een grote groep van het hostel in de avond Tejo spelen (nationale sport van Colombia, had ik in bogota ook al een keer gedaan). Heel grappige avond. De woensdag erna heb ik niet veel bijzonders gedaan. Afscheid genomen van de mensen in het hostel en in de avond had ik een nachtbus naar Bogota. Toen ik daar in de ochtend aankwam nam ik meteen een bus richting Armenia, vanuit waar ik een shuttle bus naar Salento kon nemen. Zo’n 20 uur reizen in totaal, maar best goed te doen.