Cartagena, Santa Marta en de Verloren Stad

De 14 uur durende busreis van Medellin naar Cartagena vertrok al om 06:30 in de ochtend en uiteindelijk kwam ik rond 22 uur in de avond aan in Cartagena. Tijdens de busreis zat ik naast een Colombiaanse man die niet kon stoppen met praten. Het ene moment was hij vragen aan mij aan het stellen, of hij legde uit waar we nu precies waren, of hij was aan het bellen, maar stil zijn kon hij niet. Heel aardige man verder maar ook enorm vermoeiend. Het busstation in Cartagena was heel klein en onoverzichtelijk, maar ik heb een taxi kunnen vinden die me naar mijn hostel bracht. Deze was nog erg lastig te vinden omdat het blijkbaar een relatief nieuw hostel is, maar met behulp van wat omstanders hebben we het kunnen vinden. Mijn hostel in deze stad was een restaurant op de begane grond en dan op de eerste verdieping zijn de slaapzalen. Het zag er allemaal best luxe uit, de bedden waren heel fijn en mijn kamer had een eigen badkamer met regendouche. Met gemak het beste hostel waar ik tot nu toe geweest ben, maar dan ook iets prijziger. Meteen ook drie aardige belgische meisjes ontmoet die ook op mijn kamer sliepen. Het is wel grappig, telkens als ik mezelf voorstel krijg ik of een reactie van ‘Huh, wat?’ door mijn lastige naam, of een bedenkelijke blik met de vraag waar ik vandaan kom en dan zijn het of Nederlanders of Belgen. Later kwam er ook nog een Nederlands meisje op de kamer die zich voorstelde als Sam, omdat niemand haar echte naam (Annemiek) kan uitspreken.

Het was wel heel erg wennen aan de warmte in Cartagena. Door de hoogte was het in Bogota vrij koel, rond de 16 graden, in Medellin rond de 22-25, maar in Cartagena was het rond de 33 graden. Van 9 uur ‘s avonds tot 9 uur ‘s ochtend was air airconditioning in de kamer, maar overdag werd het toch best warm. Op mijn eerste dag ging ik de stad een beetje verkennen. Cartagena is een schattig Caribisch plaatsje met veel kleur en een klein historisch centrum. Mijn hostel lag heel mooi gelegen middenin dat centrum, op loopafstand van bijna alles in het centrum en de zee.De stad is heel toeristisch en voelt gelukkig erg veilig. Het stukje zee vlakbij mijn hostel lag helaas wel aan een grote weg, maar op een halfuur lopen waren stranden te vinden. Daar ging ik op mijn tweede dag naartoe. Als blanke val je toch echt enorm op als je rondloopt, en straatverkopers proberen de twee zinnen engels die ze kunnen te gebruiken zodat ik wat van ze zal kopen. Toen ik uiteindelijk bij een strand uitkwam ben ik door een politieman begeleid naar een stoel (vraag me niet waarom, maargoed hij probeerde wel het beste plekje voor me te bemachtigen) en daar ben ik een paar uur blijven zitten. ‘s avonds ging ik met een nederlands meisje en een colombiaanse schrijver uit mijn kamer op zoek naar een supermarkt, maar die bleek even dicht te zijn en een half uur later pas weer open te gaan. Toen zijn we maar op een terrasje gaan zitten en later nog naar een pizzeria gegaan. Het pleintje was supergezellig, vol met mensen en verschillende dansacts. Ik had hier overdag ook al een keer gezeten maar in de avond komt het echt tot leven.

De ochtend dat ik ging uitchecken en richting Santa Marta zou gaan had ik nog geen busticket voor die reis. Toen ik aankwam op het busstation in Cartagena was het al best laat en waren alle kiosken om buskaartjes te kopen al dicht. Eerdere keren, als ik dan aankwam op een busstation kocht ik meteen een kaartje zodat ik zeker wist dat ik een plek had, aangezien de busstations meestal een stukje buiten de stad liggen. Dit had ik nu dus niet, maar gelukkig kon de man van de receptie van het hostel zorgen dat ik nog een plek kreeg in een shuttle bus naar Santa Marta die vanaf het hostel zou vertrekken en me in het centrum van Santa Marta zou afzetten. Deze was iets duurder maar uiteindelijk wel geld bespaard omdat ik nu geen taxikosten hoefde te betalen. Ook ging deze om 12 uur al in plaats van in de avond wat wel heel fijn was.

Ik had al gehoord dat in Santa Marta zelf niet veel te doen is maar dat het voor reizigers meer een punt is vanuit waar ze makkelijk andere plekken kunnen bereiken. Ik was hier dan ook vooral om de hike van vier dagen naar de Verloren Stad te boeken. Deze kon ik heel gemakkelijk de dag van tevoren boeken bij de organisatie Magic Tour. Ook kon ik bij hun kantoor mijn grote backpack achterlaten voor deze tijd zodat ik alleen mijn kleinere daypack mee hoefde te dragen. Toen ik donderdag 19 oktober om ongeveer kwart voor negen ‘s ochtends aankwam bij het kantoor was ik de eerste van mijn groep. Om negen uur zouden we weggaan dus ik dacht al veel te Europees te zijn met mijn stiptheid. Even later kwam de gids Jose binnen. Hij tilde mijn rugzak op en liet me toen zijn eigen rugzak voelen die een stuk lichter was... Toen heb ik er nog een paar dingen uitgehaald, maar veel lichter heb ik hem niet gekregen. Toen ik vroeg hoeveel mensen er nog moesten komen zei hij dat er nog maar 1 ander iemand moest komen. Toen ik het boekte zeiden ze dat de groep meestal tussen de 6 en 15 personen was, dus dit verbaasde me wel maar ik vond het niet erg. Mijn groepsgenoot was een Amerikaan die erg aardig was en veel humor had.

De reis begon in een busje en daarna een jeep naar een dorpje genaamd El Mamey. Hier kregen we een grote lunch waarna we begonnen met lopen naar het eerste kamp. In totaal zijn er drie verschillende kampen op de weg naar de Verloren Stad. Van kamp tot kamp is zo’n 3,5 uur lopen en in totaal heen en terug is het 44 km. Op ongeveer de helft van kamp naar kamp is er een stop voor fruit. Aan het begin leek de hike nog best mee te vallen omdat alles nog zo goed als vlak was. Hierdoor ontstond een weddenschap voor een biertje met de Amerikaan uit mijn groep dat de hike makkelijker dan verwacht zou worden. Al snel veranderde dit en begon het steeds steiler te worden. De jungle is nog grotendeels onaangetast en er zijn dan ook geen paden, de weg is alleen vrijgemaakt van takken etc door mannen met machetes. Als het dan steil omhoog gaat en de warme zon op je schijnt wordt het al snel zwaarder. De eerste dag liepen we tot kamp 1 waar we konden zwemmen in de rivier bij een waterval en ook van een rots af het water in konden springen. Dit was enorm verfrissend na 3,5 uur lopen en zweten. Een groot avondmaal gehad en vroeg gaan slapen aangezien de tweede dag het zwaarst zou worden.

Om vijf uur ‘s ochtend werden we gewekt. Om half zes moesten we aan het ontbijt zitten en om zes uur zouden we dan vertrekken. Ondanks dat dit erg vroeg is, was het enorm fijn dat we hierdoor een stuk konden lopen voordat de zon op volle kracht scheen. Dit zou een dag worden van in totaal 7 uur lopen, waaronder een uur lang non-stop steil omhoog. Dit was wel erg zwaar, vooral in de warme zon. Telksens als je bij een bocht dacht dat het stuk dat steil omhoog ging nu wel voorbij moest zijn zag je dat het nog verder bergopwaarts ging. Maar uiteindelijk, als je het gedaan had en verse ananas, sinaasappel of watermeloen in je handen gedrukt kreeg, voelde je je wel trots en was het het waard.

De derde dag was de dag dat we dan eindelijk de verloren stad zouden bereiken. Weer om vijf uur stonden we op om om zes uur te beginnen met lopen. Ik voelde me niet zo goed en kon bij het ontbijt alleen maar het fruit naar binnen werken en een paar hapjes van de gefrituurde hapjes (geen idee wat het precies was). Maar die dingen waren te vettig voor mij die ochtend. Voor de energie heb ik wel geprobeerd er zoveel mogelijk van te eten. Het was eerst iets van een uur lopen denk ik voordat we de 1200 treden naar de verloren stad zouden bereiken. Hiervoor moesten we ook nog een rivier oversteken. Dit hadden we eerder ook al een aantal maal moeten doen maar toen konden we via stenen die uit de rivier staken oversteken. Nu stond de rivier te hoog dus gingen we via een soort hangend houten karretje over de rivier heen. Na een korte stop wilde ik en de Amerikaan uit mijn groep eigenlijk meteen beginnen aan de 1200 treden. Vooral aan het begin was dit wel zwaar omdat dit geen gewone traptreden zijn maar rotsblokken van elk een ander formaat die vaag in de vorm van een trap zijn neergelegd. Toen ik uiteindelijk toch even ben gestopt om water te drinken vertelde mijn gids dat we al over de helft waren. Dit viel me erg mee omdat ik dacht dat we nog niet eens op een kwart zaten. Het aankomen bij de eerste terassen van de verloren stad was wel een heel mooi moment. Mijn ‘groep’ was de eerste die aankwam waardoor het nog helemaal leeg was. Onze gids gaf ons een rondleiding en legde uit waar welke terassen waarschijnlijk voor gebruikt zijn. Het was nog een stuk groter dan ik had verwacht, met nog veel meer terassen die niet eens te zien waren voor ons. Na de rondleiding van zo’n 3,5 uur begonnen we aan de terugtocht naar kamp 3. Hier hadden we even de tijd om uit te rusten en kregen we lunch. Van de lunch kreeg ik geen hap door mijn keel en ik had het enorm koud gekregen terwijl iedereen in hempjes zat. Hierdoor toch maar bij mijn gids aangegeven dat ik me niet 100 procent voelde. Hij bood aan dat mijn rugzak door een muilezel gedragen kon worden maar dit heb ik niet gedaan. Als je het doet moet je het ook goed doen vond ik. Misschien dat ik hier later wel even spijt van heb gehad maar toch ben ik blij dat ik het wel zo gedaan heb haha.

Na de lunch vertrokken we richting kamp 2 waar we avondeten zouden krijgen. Dit was wel een lastige weg omdat het enorm modderig geworden was door de regen. Volgensmij heb ik mijn gids meerdere malen bijna een hartaanval gegeven door bijna uit te glijden en dan toch net te kunnen blijven staan. Toen we uiteindelijk bij kamp 2 aankwamen was ik helemaal uitgeput. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb maar ik heb me weten om te kleden in wat warmere kleren en toen een paracetamol genomen. Onze gids had hangmatten voor ons opgehangen dus daar heb ik een dutje gedaan terwijl het hard begon te regenen en het langzaam donker werd. In de avond kregen we nog uitleg over een aantal tradities van de inheemse bevolking wat wel heel interessant om te horen was. Toen ben ik erg vroeg gaan slapen met de hoop dat ik me de volgende dag beter zou voelen.

De vierde dag voelde ik me nog steeds zwakjes zonder veel eetlust. Zoveel mogelijk van het ontbijt naar binnen gewerkt en me klaargemaakt voor de tocht. Deze dag zou makkelijker worden omdat het minder lang lopen was en meer bergafwaarts dan bergopwaarts. Omdat ik me zwakjes voelde was het de stukken bergopwaarts nog steeds wel zwaar maar halverwege begon ik me beter te voelen dus ging het ook makkelijker. Door alle regen van de nacht ervoor was het enorm glad waardoor we een klein paadje door het bos namen op een bepaald punt om het enorm modderige pad ernaast te ontwijken. Helaas was dit paadje nog steeds erg glad waardoor ik uitgleed en viel. Toen ik weer stond en een paar stappen genomen had viel een ander meisje op precies hetzelfde punt. We hadden een korte stop voor fruit in kamp 1 en kwamen rond 2 uur aan bij El Mamey, waar we de reis ook begonnen waren. Hier konden we ons een beetje opfrissen en lunch eten. Daarna afscheid nemen van alle andere groepen en in de Jeep terug richting Santa Marta. 

(foto's volgen nog zodra ik meer tijd heb!)